Μια βόλτα στη Λαχαναγορά του Ρέντη [by Manos]

[...] Η Λαχαναγορά λειτουργεί βάσει νόμων που η ίδια θεσπίζει. Παρότι είναι ιδιωτική επιχείρηση, η βρωμιά και η δυσωδία βασιλεύουν του χώρου με την υγειονομική υπηρεσία να τα βρίσκει σκούρα από τους μπράβους - υπαλλήλους της ίδιας της Λαχαναγοράς. [...]

      Στη Λαχαναγορά του Ρέντη νιώθεις έστω και για λίγο, μέρος μιας κάστας ανθρώπων - αυτών που λαϊκά αποκαλούμε "τα παιδιά του λιμανιού". Μια κάστα που δεν σε κάνει εύκολα μέρος της, που δεν αποδέχεται τη διαφορετικότητά σου, παρότι η ίδια ζει και εργάζεται σε ένα πολυπολιτισμικό περιβάλλον. Αυτό είναι και το θέμα μου - δε μπορείς να φανταστείς πόσοι οικονομικοί μετανάστες / πρόσφυγες ζουν και εργάζονται στην περιοχή.

      Την πρώτη μου φορά εκεί τους παρακολουθούσα, νέος στο χώρο θα πρέπει η παρουσία μου να τους ξενίζει. Θα μάθω περισσότερα για τη ζωή τους, είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου και το έκανα. Δεν μου πήρε πολύ χρόνο να με εμπιστευτούν και να μου πουν πέντε - έξι υπέροχες ιστορίες τα συμπεράσματα των οποίων θα μοιραστώ μαζί σας.

      Η Λαχαναγορά λειτουργεί βάσει νόμων που η ίδια θεσπίζει. Παρότι είναι ιδιωτική επιχείρηση (ή έτσι λένε) η βρωμιά και η δυσωδία βασιλεύουν του χώρου (απορώ με αυτούς που επιτρέπουν έστω και τη διέλευση των λαχανικών από αυτό το μέρος) με την υγειονομική υπηρεσία να τα βρίσκει σκούρα από τους μπράβους - υπαλλήλους της ίδιας της Λαχαναγοράς. Αυτοί οι δεύτεροι φαντάζουν στα μάτια μου ως οι άρχοντες της παρανομίας, σωματικής και ψυχικής. Είναι Έλληνες, με το ύφος χιλίων καρδιναλίων ζωγραφισμένο στο πρόσωπό τους, άξεστοι τύποι που φέρονται στους αλλογενείς σα να είναι σκουπίδια. Το τελευταίο με ενόχλησε περισσότερο από όλα και έγινε ο λόγος που θέλω να μάθω περισσότερα για τους ανθρώπους που δουλεύουν στη Λαχαναγορά. Ξεκίνησα με την πλειονότητα, τους αλλοεθνείς που το μεγαλύτερο μέρος τους είναι οικονομικοί μετανάστες.

η μεταναστευτική ζωή

      Οικογενειάρχες, άνθρωποι με καθαρό βλέμμα. Άλλοι έχουν τις οικογένειές τους μαζί τους, άλλοι έφτασαν μόνοι ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή οι δικοί τους θα ακολουθήσουν. Έμαθα για τις δυσκολίες μετοίκισης μιας οικογένειας στη χώρα μας. Όταν έρχονται στην Ελλάδα οι περισσότεροι δεν μιλούν καν Ελληνικά και για αυτό το λόγο έρχονται σε επαφή με ανθρώπους και ομάδες που θα τους βοηθήσουν με τη γραφειοκρατία. Οι ομάδες αυτές ανήκουν σε δίκτυα που τους εμπορεύονται με τη βούλα του κράτους (οι τοπικοί οργανισμοί είναι ο μηχανισμός παραγωγής και διατήρησης αυτών των ομάδων) και για να πάρει κάποιος χαρτιά νόμιμης παραμονής στην Ελλάδα από τον όμορο Δήμο, καλείται να πληρώσει 500 με 1.000 € το κεφάλι. Δηλαδή εάν έχει μαζί του τη γυναίκα του και τα δυό του παιδιά, καλείται με το που πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα να χρηματίσει το διεφθαρμένο κράτος μας με 2 έως 4.000 €!

 

η εργασία

      Αφού πάρουν τα χαρτιά τους, οι περισσότεροι είναι χρεωμένοι σε αυτές τις ομάδες. Καλούνται λοιπόν να δουλέψουν για χάρη τους και ένας προορισμός δημιουργικής απασχόλησης είναι η Λαχαναγορά του Ρέντη. Οι περιβαλλοντικές συνθήκες είναι άθλιες (μην ακούσω κανέναν να λέει ότι είναι καλύτερα από τη χώρα προέλευσής τους, μια βόλτα στη Λαχαναγορά θα σας αποτρέψει από κάθε τέτοια θέση), μα ακόμα πιο άθλιες είναι οι συνθήκες εργασίας. Οι άνθρωποι αυτοί πηγαίνουν στη Λαχαναγορά στις 8 το πρωί, κάνουν 10 λεπτά διάλλειμα στις 4 το μεσημέρι και εν συνεχεία δουλεύουν ασταμάτητα μέχρι τη 1 το βράδυ. Η αμοιβή τους ανέρχεται σε 30 - 35 € ημερησίως ενώ οι υπάλληλοι της Λαχαναγοράς αμοίβονται με 2 € το κιβώτιο που μεταφέρουν από το σημείο Α στο σημείο Β (η απόσταση από το σημείο Α στο σημείο Β είναι συνήθως μια απόσταση ίση με 10 μέτρα).

 

η απόλυση

      Η πατάτα αγοράζεται πάντα από συγκεκριμένο προμηθευτή (ο οποίος ανεβάζει τη τιμή στα ύψη > 0,58 € το κιλό ενώ αλλού το βρίσκεις 0,40 € < και σου κλαίγεται κι όλας) που απασχολεί τρείς αλλογενείς.. απασχολούσε, συγνώμη - ο ένας απολύθηκε μπροστά μου για τον πιο ασήμαντο λόγο. Ενώ περίμενα την πατάτα μου ακούω έναν κύριο να φωνάζει: "Τι τυπάκι είναι αυτός που έβαλε την πατάτα στην κλούβα; Του είπα να τη βάλει πίσω, την έβαλε μπροστά, πήγα να τη βγάλω και η σακούλα είναι σκισμένη!" Ακούγοντας αυτό κοίταξα γύρω μου, ο υπάλληλος που συμπαθούσα πιο πολύ από όλους λείπει, μα είναι η απάντηση του μαγαζάτορα που με τρελαίνει "Τον είδες σήμερα; Αύριο δεν θα τον βρείς εδώ!".. Πληρώνω την πατάτα και φεύγω. Ο συμπαθητικότερος όλων είναι στο βανάκι, τον χαιρετώ και τον ρωτάω "Εσένα λέει ο κύριος; Εσύ έβαλες αλλού την πατάτα;". Μου γνέφει καταφατικά, κοιτάζω γύρω μου και βλέπω τον μαγαζάτορα να με κοιτάζει από μακριά που του μιλάω "Να προσέχεις βρε παιδί μου!" του ψιθυρίζω, με χαιρετά και φεύγει. Ναι, αυτή ήταν η τελευταία μέρα που τον είδα να απασχολείται δημιουργικά στην Αγορά. Είχε υποτυπώδη ασφάλιση τουλάχιστον; Πήρε αποζημίωση; Τώρα που δουλεύει; Είναι καταγεγραμμένο ότι αυτός ο άνθρωπος δούλεψε στη Λαχαναγορά, για Χ χρονικό διάστημα;

 

***

      Κάθε μέρα μου στη Λαχαναγορά είναι μέρα γνωριμίας και αναγνώρισης. Γνωριμίας με έναν κόσμο που ενώ ζει και εργάζεται στην πόλη μου, λίγα γνωρίζω για την προέλευση και τον προορισμό του. Αναγνώρισης γιατί χωρίς μετανάστες η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να παράγει (είναι εκείνοι που δουλεύουν στα χωράφια μας), να διανέμει (οι ίδιοι άνθρωποί δουλεύουν σαν τους δούλους στη Λαχαναγορά) και να συντηρεί αυτό το τραγικά χοντροκομένο και λαίμαργο για εκμετάλλευση και διαφθορά "Κράτος Δικαίου".

 

      Οι μετανάστες δεν είναι η εξαίρεση του κανόνα ή μια απλή μειονότητα. Είναι εκείνοι που καταλαβαίνουν πρώτοι και περισσότερο από όλους την αντίθεση Πολιτειών και παγκοσμιοποίησης. Ενώ ζούμε σε έναν κόσμο που οι άνθρωποι, οι ιδέες, τα πιστεύω, οι αντίλήψεις και τα όνειρα διακινούνται ελεύθερα, η στρόφιγγα αυτών βρίσκεται στα χέρια του κράτους που έχει την εξουσία και την νομιμοποίηση να τα περιορίζει ή να τα καταστέλει.
Οι άνθρωποι έχουν πόδια και πάντα θα κινούνται..

 

manosflouris.blogspot.gr